D’Geschicht vum Kabaret Sténkdéier fänkt am Joer 1988 un, also viru geschwën 30 Joer… dat ass fir ee Kabaret eng richteg laang Zäit, wëll wann een iwwer esou vill Joer seng Meenung seet, da verléiert ee lues iewer sécher en Deel vu sengem Publikum, wëll een dien een oder anere getrëppelt oder widder de Kapp gestouss huet. Eis ass et selbstverständlech och esou gaangen, mee zum Gléck hu mir ëmmer nees nei Frënn fond.
Wéi ech iwwer déi lescht Wochen vill iwwer de Kabaret nogeduecht hunn, ass mir opgefall, datt een d’Geschicht vum Kabaret an dräi ënnerschiddlech Phasen opdeele kann.
Fänke mir mat der éischter Phase un: dem Ufank vun de Sténkdéieren, der Geburt, der “Entsteehung” vun der Equipe.
De Remy Kraus, den Alain Adams an ech, zesumme mat diem engen oder anere Matstreider, mir hu gesicht, wéi déi zukünfteg Kabaretsequipe da sollt ausgesinn, wéi se kéint fonktionéieren, mir hu getaascht, probéiert, gestridden… a mir hate virun allem eppes: mir haten absolut keng Ahnung.
Esou war dës Phase zwar immens kreativ, produktiv an anarchistesch, a genee esou chaotesch an opreiwend. No dräi spannende Joeren ware mir zeideg fir eng Paus, mee domat war de Grondsteen geluecht an déi éischt Phase eriwwer.
Wéi de Phönix aus den Äschen (!!!!) huet sech d’Kabaretequipe dunn 1997 nei forméiert an déi zweet Phase gouf agelaut. Si ass gekennzeechend durch ganz eng enk an intesiv Zesummenaarbecht mat Nationale Literaturzenter, dem CNL, der Maison Servais, an hierer deemooleger Direktesch Germaine Goetzinger.
Si war frou, dass mir an hierem neie Gebei, am mëttlerweil legendäre Keller, eppes produzéiert hunn, wat vill Leit ugezunn huet, de Leit hier fuschnei Institutioun méi no bruecht huet, a mir ware frou, esou ee “stylescht Doheem” fond ze hunn: eng Win-Win-Situatioun, wéi se am Buch steet.
Et war fir eis iewer och d’Zäit vum Staunen: ëmmer méi Leit hunn sech an dien enke Keller gequëtscht, ëmmer méi Virstellungen hu mir misse maachen, mir hu verlängert a verlängert an ëmmer nach stungen d’Leit virun der Dir fir eranzekommen.
A wëll et esou flott war, si mir net méi uechtert d’Land getingelt, firwat och, mir hate mam Keller vum Nationale Literaturzenter déi bescht Klengkonschtbün am Land. Datt et déi an dier Form haut net méi gëtt, ass eng Katastof a beileiwen net eis Schold.
Geprägt gouf dës Zäit vun deemools neie Leit - haut sinn et Veteranen - wéi dem Tom Kreamer, dien de Remy a mech och beim Schreiwen ënnerstëtzt huet, dem Berti Bertemes, dem Irène Zeimes, dem Misch Turpel an dem Pierre Alzin.
Demmools gouf et esou ee Moment, an diem ech glécklech war…. mir haten déi bescht Equipe, déi een sech virstelle kann, mir haten déi schéinst “Location”, de Keller, a mir haten die beschte Publikum. Esou hätt et ëmmer kënne bleiwen!
Mee op eemool koum - mir näischt dir näischt - déi drëtt Phase. Ech ging se d’Phase vum Verloscht nennen, oder … d’Phase vum Verloscht vun engem Deel vun eiser Identitéit.
An diene leschte Joeren huet de Kabaret Sténkdéier vill vun diem verluer, wat e laang ausgezeechend huet, a wat säi Publikum mat him verbonnen an un him geschätzt huet:
Op alleréischter Plaz ass dat natierlech de Remy Kraus, dien, kuerz nodeems en dat beim Ponts et Chaussées gemaach hat, och beim Kabaret Sténkdéier an d’Pensioun gung. Hie war de Mann fir alles: hien huet geschriwwen, hien huet verbessert, hien huet organiséiert, hien huet bei der Regie gehollef, war ëmmer fir jiddereen do, hi war d’Séil vun der Equipe.
Dunn hu mir eise Keller verluer. Den Direkter am CNL huet gewiesselt a mat him och d’Meenung, datt et eng gutt Saach wir, eng Kabaretseqipe am Keller ze hunn. Mir konnten eis Saache paken a si virun d’Dir gesat ginn, a mat eis och eis Spektateuren.
Dono war et um Tom Kraemer fir Äddi ze soen, e passionéierte Schreiwert an e Schwadronéierer virun eiser Här mat enger eemoleger Bünepräsenz. Spéitsdens elo huet et ugefaangen enk ze ginn.
Virdrunn hate schonns de Pierre Alzin an d’Misch Turpel hier Demissioune ginn. An elo dëst Joer och nach de Berti Bertemes, dien duerch ganz tragesch Ëmstänn net konnt mat eis op der Bün stoen.
Méi wéi eemol hunn ech mech an diene leschte Joere gefrot, ob mer net besser gehat hätten, elo opzehalen.
Nach derzou wëll d’Medien iergendsengkéier decidéiert hunn, eis royalement ze ignoréieren. Firwat, wees ech bis haut nach net…
Mir bleiwen also op d’”Mund-zu-Mund-Reklam” ugewisen, an dat ass och gutt esou… och wann déi dacks e bëssen ze lues ass, an diene chargéierte Programmer vun de Kulturheiser.
Froe muss een sech deemno, wéi laang déi Leit, déi aktuell fir de Kabaret Sténkdéier op an hannert der Bühn stinn, dat alles nach wëlle matmaachen… schließlech si mir all just Amateuren a maachen et aus Spaass un der Freed.
Mee no dier esou batterer drëtter Phase vum Verloscht gesinn ech iewer och nees Liichtpunkten!
D’Zesummenaarbecht mat de Kulturheiser, a virum allem dem Mierscher, huet de Schok nom Erausworf aus dem Keller zum Deel opgefaangen. Et ass eppes anescht… jo … mee et ass iewer gutt. Mir hunn elo mam Cube 521 e Stützpunkt am Éisleck a mam Kulturzenter beim Nëssert och een am Minette.
E weidere Liichtpunkt dann: den Nico Dabé, dien sech zum Frontman, zu enger regelrechter Rampensau entwéckelt huet, a villes dréit, wat mir schreiwen. D’Irène Zeimes, héichflexibel a voller Energie a Präsenz, de roude Fuedem an de Programmer vun diene leschte Joeren.
Den Alain Adams, “der verlorene Sohn”, de Mann vun der éischter Stonn, dien nom Ausscheede vum Remy a vum Tom de kreative Part vum Schreiwen mat mir zesummen iwwerholl huet.
